Assalamualaikum....Ari ni aku ingat nak cite skit la pengalaman semalam kat kawan2 ku sekelian... semalam tepat kul 3ptg otak aku tibe2 jem kejap... akibat terkena penyakit bosan yang amat sangat, aku pon x tau pasai ape aku jadi cenggitu.. munkin ade sesuatu yang akan berlaku nih.... ahahahaha.. rupa2 nya mmg betul sangkaan aku... tibe2 member aku mengajak aku ke karoke sebab die pon kene penyakit bosan gak ngan aku.. ahah.. ape berlaku selepas itu?? .. ops.. aku nak tanye korang skit... member aku ajak karoke... tajuk post nih niyang rapik... sebelom korang cakap aku gile, baik aku bagi tau dulu la... niyang rapik adalah main bagi post kali nih... karoke adalah watak sampingan dalam cite nih.. ahahaha asal boleh...
bile sume ahli jemaah umah aku luluskan permohonan aku untuk keluar ke ipoh... masing2 cucuh sebatang rokok dulu untuk sign agreement nh.. huh.. bukan senang kiteorang nak kuar... macam2 proses kene wat... dah abih sebatang rokok... sorang gerak masuk blik air... empat orang lagi cucuh lagi sebatang rokok.... bile dah abih rokok tu xdi... sorang pulak masuk blik air... tibe2 sorang dari kami ilang... rupe2 duk memerut kat dalam tandas... fuhh... akhirnya setelah beberape batang rokok abis dan beberape bungkus maggie kiteorang bahan,... maka tiba lah mase yang dinanti2 kan... kiteorang gerak ke ipoh pada pukul 5 .30 petang... begitu lah keadaan bile nak ajak kawan2 aku kuar... bukan dieorang yang lambat... aku sebenarnye yang lambat.. biase lah... nak makeup lagi.. ingat senang.. ??
sesudah sampai aje kat ipoh .. kiteorang ingat nak pegi karoke.. tibe2 member kiteorang yang lagi sorang nih suh ambik die kat gopeng lak... aduih... memang malas nak pegi gopeng... akhirnya kiteorang dside sume pg jj senang.. x yah nak sakitkan kepale...
abis...
bile dah kumpul sume kat jj kiteorang pegi makan... dalam suasana yang x berape nak sunyi sepi tuh kiteorang dside lak nak tengok wayang.. pulak.. xdi nak karoke.. nih nak tengok wayang lak.. tapi xpelah.. wayang pon boleh bende aku ske lak x kisah lah mane2 lah... tajuk cite nih ialah NIYANG RAPIK..
Bermulalah Cerite
masuk je dalam wayang tuh aku mule terpikir macam2... takut jugak.. tengok cite antu kot.. salah tengah tengok2 tibe antu tuh kuar dari screen tuh cammane??? bukan ke naye aku?? xpe2 .. kite layan dulu cite nih... cerita nih mule2 die macam biase lah... setiap cite antu melayu memang suke dengan adegan nih... memang x penah mis pakai cara yang same.. sib baik aku x muak lagi... pastuh mula lah dengan saund iffect yang boleh membuatkan orng pengsan dalam wayang tuh... memang seram bile dengar... sib baik aku x melompat kat atas member aku...
bagi aku lah.. cite nih xde lah seram sangat kalau die x letak sound iffect yang lebih2... sebabkan sound iffect tuh menyebabkan cite nih nmpak seram gile... sebab tuh aku suke tengok cite antu sambil tutup telinga... ehh.. jangan salah anggap... aku bukan seorang yang penakot ke ape... aku cume nak tau jalan cerita nih best ke x... cara penyampaian die macam mane... biase lah.. otak budak2 grafik macam tuh lah.. ehehehe...
bagi aku la kan.. cite nih jalan cerita die aku kasi 4/5 lah.. memang baik... aku suke jalan cerita die... cume.. bile kite tengok cerita melayu die agak lambat skit.. bukan ape... idea x berape nak cukup sebenarnye... tu lah.. aku just nak bagi tau.. cerita nih sedikit lambat dan bnyak sangat tunjuk antu... munkin lah ahmad idham kite nih nak membuat kelainan dan menceritakan di dalam ceritanya perkara yang realiti yang betul2 ade kat dalam dunia nih..
sam yang klaka
Ha nih.. aku nak kasi tau korang nih... si sam nih kalau xde memang x lengkap cite nih... die lah salahsatu watak yang merawat imosi takut kite tuh kat dalam cite nih... hampir senak peruk aku dibuatnye.. die nih mmg pandai guna watak die dari cerite die dulu.. sampai cerita sekarang... memang aku suke bile die ade dalam cerite..kalau muke nih ade... kompom klaka.. kalau sedih macam mane skali pon.. kompom klaka... ahahaha
Sekian Terima Kasih...
p/s : Klau korang nak tau cite nih lebih lanjut... pegi bli tiket wayang masuk wayang diam2.. ok.
No comments:
Post a Comment